دی میان عاشقان ساقی و مطرب میر بود


در هم افتادیم زیرا زور گیراگیر بود

عقل باتدبیر آمد در میان جوش ما


در چنان آتش چه جای عقل یا تدبیر بود

در شکار بی دلان صد دیده جان دام بود


وز کمان عشق پران صد هزاران تیر بود

آهوی می تاخت آن جا بر مثال اژدها


بر شمار خاک شیران پیش او نخجیر بود

دیدم آن جا پیرمردی طرفه ای روحانیی


چشم او چون طشت خون و موی او چون شیر بود

دیدم آن آهو به ناگه جانب آن پیر تاخت


چرخ ها از هم جدا شد گوییا تزویر بود

کاسه خورشید و مه از عربده درهم شکست


چونک ساغرهای مستان نیک باتوفیر بود

روح قدسی را بپرسیدم از آن احوال گفت


بیخودم من می ندانم فتنه آن پیر بود

شمس تبریزی تو دانی حالت مستان خویش


بی دل و دستم خداوندا اگر تقصیر بود